Wspomnienia Akowca- Edward Paszkiel. Pierwsza krew

Edward Paszkiel

Edward Paszkiel- Kapitan Armii Krajowej, działający z ramienia Szarego pod pseudonimem „Pozew”. Partyzant walczący na ziemi Kieleckiej. Człowiek żelazny, nigdy nie złamany przez stalinowców ani hitlerowców. Wierny żołnierz. Na tyle godny zaufania by po wojnie trzymać pieczę nad dokumentacją i bronią oddziałów Antoniego Hedy. Człowiek tajemnica… mój dziadek.

Moim zadaniem jest sprawić, by jego tajemnica stałą się bardziej dostępna dla ludzi. By inni poznali jego drogę, jego walkę o wolną Polskę. Dlatego publikuje tu, na tym blogu jego maszynopisy. Które tworzył, dla potomnych. By po jego śmierci wyszły na światło dzienne. I udało mu się.

Jest to już czwarta część jego archiwum. Już… chociaż wolę mówić, że dopiero.  Całej dokumentacji jest taki ogrom, że upłynie wiele wody w Wiśle zanim uda mi się pokazać chociaż małą część tego co po sobie zostawił. Jednak jestem też świadom, że ogromna część jego tajemnicy po dziś dzień nie jest odkryta.

Zanim przejdziemy do tekstu, muszę dodać coś od siebie. Krótką historię dowódcy Edwarda Paszkiela. Generała Szarego

Szary(po lewo) i Pozew(środek)

Antoni Heda- znany pod pseudonimem „Szary”.  Dowódca oddziałów partyzanckich ZWZ i AK działających głównie na terenie okręgu radomskiego i kieleckiego. Brał udział w wojnie obronnej w stopniu ppor. Służył w składzie 12 Dywizji Piechoty. Po upadku przeniósł się do konspiracji.  Tam tworząc, najprężniej działające „jednostki wojskowe”  na terenie dawnej Polski. Do jego głównych akcji zbrojnych można zaliczyć odbicie więzienia w Starachowicach bez poniesienia żadnych strat własnych. Czy też udana akcja na terenie Zakładów Zbrojeniowych też w Starachowicach, w czasie której atakujący partyzanci opanowali fabrykę pełną broni i pieniędzy. Po wojnie, Szary nadal pozostawał w konspiracji. Dla niego nic takiego się nie zmieniło. Jedynie okupant, którego nadal męczył swoimi atakami. Walczył do końca, nigdy się nie ugiął.  Jednak Antoni Heda jak każdy wielki człowiek tamtych czasów, przegrał tylko jedną „walkę”. Zmarł 15 lutego 2008r dzień po rocznicy utworzenia Armii Krajowej. Zaś 29 lutego jego pamięć została uczczona w Sejmie RP minutą ciszy i krótkim wspomnieniem przez Marszałka Sejmu:

Wysoka Izbo! 15 lutego br. w wieku 91 lat zmarł gen. brygady Antoni Heda „Szary”. Chciałbym prosić o uczczenie minutą ciszy bohaterskiego żołnierza września 1939 r., dzielnego dowódcę oddziałów Armii Krajowej, partyzantki Armii Krajowej na Kielecczyźnie, i wybitnego dowódcę powojennego podziemia zbrojnego. Chciałbym prosić o uczczenie minutą ciszy człowieka, który konsekwentnie przez całe życie walczył o wolność Polski, o niepodległość ojczyzny, był więźniem politycznym w okresie PRL, w najtwardszym, najgorszym okresie stalinowskim, wielokrotnie zresztą skazywanym na karę śmierci. Był także działaczem „Solidarności”, internowanym w okresie stanu wojennego.

Żegnamy więc dzisiaj wielkiego Polaka, wielkiego patriotę i jednego z najdzielniejszych ludzi podziemia okresu okupacji i okresu powojennego. Żegnamy także jednego z ostatnich tej rangi dowódców podziemia polskiego w okresie okupacji powojennej. To pokolenie powoli odchodzi. Żegnamy pana generała Hedę „Szarego” jako jednego z ostatnich wybitnych dowódców podziemia polskiego.

Dziękuję bardzo.

Teraz zaś, z czystym sumieniem mogę przedstawić stronę 4 zapisków, walki Edwarda Paszkiela. Jest to czysta kontynuacja urwanej strony 3, którą jest też zamieszczona na tym, blogu we wcześniejszym poście. Miłej lektury.

(Pisownia oryginalna)

Chorąży Edward Paszkiel „Pozew”                         

Moja działalność Patriotyczna i Konspiracyjno

-Partyzancka w Orle Białym, P. N(Polska Niepodległa),    B. Ch(Bataliony Chłopskie), A. K.(Armia Krajowa)  i   WiN.

Tyraliery maszerującej w naszym kierunku. Zaleglismy wraz z nimi, obsadzając stanowiska ogniowe. Po dłuższym oczekiwaniu na nadejście Niemców. Które jednak nie nastąpiło, nadszedł rozkaz wycofania się, co uczyniliśmy i wówczas pluton podpor. Jurka otrzymał rozkaz wyjścia na Szpicę(marszowe bezp..przednie) i w takim szyku lasami, pomaszerowaliśmy w kierunku leśnych okolic Skarżyska-Kam. Po wielu trudach dotarliśmy do lasu w okolice Pogorzałego, gdzie odpoczęliśmy kilka dni i urządziliśmy zasadzkę na samochody na szosie pod Szydłowcem, dokonując rekwizycji znajdujących się tam towarów. Tego samego wieczoru odmaszerowaliśmy w lasy Dalejowskie. Po kilku dniach dotarliśmy z powrotem na Wykus, gdzie prowadziliśmy normalne życie obozowe i przeżyliśmy uroczyste obchody święta żołnierza. Po tych obchodach wszystkie zgrupowania odmaszerowały w swoje rejony działania. Zgrupowanie nasze(Marjańskiego) znalazło się w górach Świętokrzyskich, gdzie pełniąc normalne życie obozowe, przy zachowaniu zasady częstej zmiany miejsc postoju, prowadziliśmy działania sabotażowe i dywersyjne, likwidując konfidentów, oraz rozprawiając się z licznymi na tym terenie bandami rabunkowymi. W dniu 12 września z góry Witosławskiej na koncentrację na Wykus, po drodze korzystając z podwód zarekwirowanych na wsi i nad ranem dotarliśmy na Wykus, lecz zamiast odpoczynku, grupa sześciu ludzi, w której i ja się znalazłem otrzymała rozkaz odprowadzenia furmanek, a w dalszej kolejności mieliśmy upiec chleb dla całego zgrupowania we młynie Kobiałki. Zgodnie planem dotarliśmy do młyna, lecz kilka godzin później, zaatakowali nas we młynie Niemcy. W walce tej Adaś(Adam Pytlakowski) i Kozak(Józef Dziubinski) zostali zabici, a ja zostałem ciężko ranny. Po przywiezieniu mnie do obozu, w trzy dni później, t.j. od 16 do 19 września przeżyłem ciężką obławę, po zakończeniu której odwieziony zostałem na leczenie do wsi Bronkowice, gdzie przebywałem 3 tygodnie, poczym powróciłem do oddziału, jeszcze z nie całkiem zabliźnionymi ranami. Po krótkim pobycie w obozie, otrzymaniu innego ubrania(poprzednie było całkiem zniszczone), zezwolono mi na odejście na placówkę 116 w Skarżysku-Kam na dalsze leczenie i rekonwalescencję. Moje dalsze leczenie w Podobwodzie „Morwa”